Met de Nacht van Vlaanderen stond het orgelpunt op het programma van het eerste deel in 2012. Tot nu toe ging het wedstrijd na wedstrijd vlugger en kon ik iedere keer een PR neerzetten. Na de laatste wedstrijd in Tielt had ik dan ook een heel goed gevoel, want daar kon ik in een zware wedstrijd nog kracht zetten naar het einde toe. De weken erna kon ik de trainingen goed afwerken met nog een paar interval-sessies ertussen. Ik telde dan ook in een beste en scherpe vorm af naar de NVV.
De dag zelf was het terug werkendag van 8-12 en 13-18u en kon ik erna vertrekken naar Torhout. Met de wind vanachteren want die haalde soms stormachtige snelheden. Tegen 19u had ik mijn startnummer te pakken en kon ik me gaan omkleden en opwarmen. Tijdens opwarming vielen de benen mee zonder kwaaltjes of pijntjes. Rond 20u kwam ik bij het startvak en kon goed vooraan postvatten achter de sterke atleten met oa Lander van Droogenbroeck.
Na het startschot was ik goed weg en ging de massa alle kanten op. Ik kwam de eerste km goed door aan de zijde van Hanna Vandenbussche in 3:19. Daarna zocht ik mijn eigen tempo en kon de volgende km's goed afwerken aan 3:30 waarmee ik nog mooi op schema zat voor 36:30 eindtijd (3:40 gemiddeld). Ondertussen kwamen we bij de passage in het bos aan waar ik me vooraf had ingeprent om niet stil te vallen. Omdat door het donkere omgeving zonder richtpunt je daar gemakkelijk in 'slaap' kan vallen bij gebrek aan richtpunten. Echter in plaats van te versnellen kreeg ik een loom gevoel in de bovenbenen en begonnen deze echt te wegen. Het 5 km punt kwam ik nog netjes door in 18:00, maar vanaf hier gingen de km tijden snel in verval. Ik kon niets van kracht meer zetten en kon beginnen aan een calvarietocht. Tot nu toe viel de wind redelijk mee en was pas rond km 6 dat we echt vol in de wind moesten beuken. Al moet eerlijk zeggen dat ik er niet zo'n last van had omdat mijn snelheid nu zodanig laag lag dat ik niet nog meer snelheid moest inboeten. Ondanks het slechte gevoel werd ik nog maar door een groepje van 4 ingehaald. Aanpikken had geen zin want ik liep ondertussen aan 4:00 gemiddeld. Rond km 8 werd ik net als tijdens de Rembertcorrida (op hetzelfde parcours) op exact hetzelfde punt ingehaald door groepje met stadsgenoot Dirk Sierens (zie ook foto van die wedstrijd). Voor mij zat er niets anders op dan op karakter uit te lopen en me niets meer aan te trekken van al diegenen die me nog passeerden in laatste km. Ik eindigde dan ook in 38:09 wat in schril contrast staat met mijn eerdere wedstrijden in 2012. Ondertussen was het slechte gevoel vanuit de benen wat gestegen en kon doorlopen naar het toilet waar ik enige tijd kon zitten met de vliegende spettter... Eenmaal thuis was het nog wat gestegen en kon ik naar bed met 40° koorts.
Conclusie : ik stond in topvorm aan de start maar het mocht dus niet zijn. De ziekte-verschijnselen na de wedstrijd waren misschien ook een teken dat mijn lichaam de limiet had bereikt en ik over die streep was gegaan. Het is nu eenmaal dunne lijn tussen uitstekende vorm en ziek zijn. Aan andere kant moet ik mss ook eens zien of ik na zo'n lange werkdag 2 uur later nog wel zo diep kan gaan. Al stel ik nu 2 dagen later ook vast in het kleine kamertje dat de buikgriep ook nog niet helemaal weg is. Het zal dus een mix van alles zijn en gewoon mindere wedstrijd. Nu goed herstellen en eindelijk op verlof om erna er weer met frisse moed in te vliegen.

Na mijn goede run in Maria-Aalter had ik het zowel fysiek als mentaal moeilijk om me terug op te laden. Waar mijn gedachten bij de NVV zouden moeten zijn, zaten ze eerder bij ons verlof naar de zon begin juli. Het is dan ook al een zwaar jaar geweest met het werk en gezin en veel slecht weer en tot nu toe zonder verlof. Daarnaast mag ik ook gewoon niet vergeten dat ik op loopgebied een serieuze stap voorwaarts heb gezet dit jaar, en dit zonder ook maar 1 tegenvallende wedstrijd.
Deze middag dan richting Tielt om in het Molenlandcriterium wat punten te sprokkelen en laatste wedstrijd voor NVV. Het is mijn 3e deelname aan de Watewyloop en dit jaar op een vernieuwd parcours wat er door wegenwerken niet makkelijker is op geworden. In een wijk veel draaien en keren met toch verschillende stukken vals plat omhoog. Toch was mijn doel om in de top-15 te komen en zo mijn inschrijvingsgeld terug te verdienen, gelijk d'echte -). Bij de start zagen we dan ook enkele marrokaantjes en nog wat plaatselijk geweld die allen de top 10 zouden vullen. Daarna ging het dus knokken worden.
Net voor de start had het nog wat geregend en was het 11 graden, echte herfsttoestanden dus. Na de ronde op de piste zaten er welgeteld 15 lopers voor me was mijn grove schatting. Ik kwam al bij al goed weg en leidde het pak na de favorieten. Vanaf dan zou ik dan ook niet meer omkijken en gewoon mijn wedstrijd lopen. Gezien de mindere trainingskm's wou ik niet behouden starten om later in de wedstrijd niet helemaal weg te zakken. De eerste km's kwam ik gelukkig netjes door in 3:23/3:30/3:47. Per ronde zat er dus iedere keer een zware km in maar toch kon ik meer en meer inlopen op mijn voorgangers. In 2e ronde had ik een twee-tal te pakken waarvan ik één iemand kon achterlaten. De andere had meer vuur in zijn benen en kon soms eens weglopen maar ik kwam steeds terug. Naar het einde toe van ronde 2 had ik het commando overgenomen, maar voelde geen versnelling meer. Bij het ingaan van laatste ronde was het dan ook stressen toen we werden ingehaald door eerste vrouw Ria Thienpont en een collega. Ons groepje bestond dus uit 4 stuks maar de angst zat er bij mij in om net als in Torhout (zie Rembert verslag) Ria te moeten lossen in laatste 2 km. Nu ook liepen ze stilletjes aan weg maar ik kon blijven hangen op 3 meter. Toen kwam echter plots mijn (geringe) loopervaring om het hoekje en plaatste ik een tussensprint en kon terug aanpikken. Ik zette me op een stuk bergop zelfs op kop en kon zo mee met het groepje richting finish. Op die manier vloog laatste ronde ook voorbij zonder ik er acht op had. Op piste had ik zelfs nog een eindsprint in de benen, maar liep zonder verder aandringen met Ria Thienpont over de streep, iemand waarvoor ik het nodige respect heb. Ik weet dat zij altijd netjes boven de 16/16,5 km/u loopt en was dan ook blij om eindelijk de kloof met haar niveau te kunnen dichten.
Mijn Garmin gaf me dan ook achteraf gelijk en bevestigde met 9.96 km in 36:24 (16,4 km/u), zeker evenaring van PR Maria-aalter. Totaal niet durven dromen na de slechte trainingsweken, maar wel de klik om er nog eens 2 weken in te vliegen voor de NVV. Deze wedstrijd gaf me terug de bevestiging van mijn niveau en de "power" om er nog eens voor te gaan !
(officieel resultaat en foto's volgen nog)