Met de Lotto Cros Cup in Roeselare stond de laatste wedstrijd van het cross-drieluik op het programma. Zowel de organisatie en opkomst op en naast het veld was natuurlijk niet te vergelijken met Aalter en Deinze. Qua parcours troffen we mix van beide voorafgaande wedstrijden. Zware drasserige zone, heuveltje, rond voetbalvelden, door stukje bos, etc. Een mooi orgelpunt dus.
Dat was het ook om voorafgaand aan onze wedstrijd de seniors mannen en vrouwen te zien passeren die aan het strijden waren voor hun EK-ticket. Wat een race ! Intimiderend om die gasten voorbij te zien vliegen en voortdurend gas te zien geven. Van een inspiratie gesproken om hen bezig te zien voor - tijdens - na hun wedstrijd.
Zelf had ik reeds gemerkt dat een blits-start hier uit den boze was. Het parcours en ook het sterke deelnemersveld bij de masters lieten dit niet toe als ik de man met de hamer wou vermijden. Na de start dan ook behouden weg en zat ik in de dikke middenmoot. Ik had een goed gevoel, zonder echt helemaal top en scherp te voelen, en begon dan toch maar op te schuiven want zat beter dan die mannen. Daardoor kwam ik al redelijk vroeg terug op mijn vaste plaats in het deelnemersveld en zag de gekende collega's van de crossen in Aalter en Deinze weer voor me. Al moet ik er bijvertellen dat de kloof deze keer groter was door mijn tragere start. Toch kon ik goed stand houden en in het midden van de wedstrijd kwam ik terug dichter. Hoewel ik de raad kreeg van trainer Robert om aan te vallen, kloofjes dicht te lopen, heuvels op te snellen kon ik enkel maar mijn tempo blijven houden. Het moment in voorlaatste ronde dat ik dacht kloof nog meer te verkleinen zag ik kort erna in laatste rond mijn voorgangers terug aanzetten. Dit kon ik absoluut niet meer. Tempo behouden ging zonder probleem (reeds 3e cross op rij dat je een latje kan leggen onder mn tempo grafiek) maar aanzetten om verschil te maken is er teveel aan. Club-makker Filip van Cauwenberghe bouwde zijn voorsprong nog verder uit en haalde in laatste km zelfs nog 4 man in, respect ! Zelf eindigde terug achter Dirk Lannoo en kon hiermee terug mijn plaats in het peleton claimen.
Net zoals ik op de weg in 2012 kon bevestigen dat ik een 16 km/u loper ben op de 10 km, kon ik in mn 3 crossen achter deze gekende mannen blijven. Meer zit er niet in op dit moment en daar kon ik zeker vrede mee nemen gezien hun tijden op de 10km. Nu in december geen wedstrijden meer maar basis terug bijwerken met duurloopjes. C-ya

Na mijn vuurdoop in Aalter stonden we deze week aan de start in Deinze. Met zijn 1500 deelnemers één van de grootste cross-organisaties van het land.  Zelf stond ik aan de start met enkele vraagtekens. Waar ik vorige week nog begon met de sensatie-kriebels van wat me te wachten stond, waren het deze keer eerder ziekte-kriebels. Op het werk zit iedereen te snotteren en te hoesten, en thuis had de kleinste het ook vlaggen. Zelf had ik de laatste 2 dagen een zere keel en koorts gevoel in het hoofd. Ik kon maar hopen dat de dafalgans hun werk deden.
Na het inlopen was het koortsachtige gevoel uitgezweet, maar ondertussen had ik wel in de mot dat er geen power in de benen zat. Ze voelden niet loom maar er zat precies geen jus of kracht in. Toch kon ik me in de start weer amuseren met het duw- en trekwerk. Waar ik vorige week progressief in de wedstrijd kwam was ik deze keer als een raket erin gevlogen. De kleine openingsronde bleef echter maar duren. Vorige week was het amper een toer rond wat voetbalvelden, maar hier was het bijna een volwaardige ronde. Toen we uiteindelijk terug aan de start kwamen zat ik eerlijk gezegd al tegen mijn plafond. En dan moesten de 3 grote rondes nog beginnen...
De schrik begon er dan in te sluipen om meer en meer stil te vallen. Want in deze eerste ronde kwamen mijn collega's van vorige week reeds over me. En kort erna sloegen ze direct een gat van 50 meter dat ik niet meer kon inhalen. Gelukkig bleef ik stand houden en viel het verval behoorlijk mee. Zoals ik reeds had ondervonden zat er niets van macht in de benen. Wat ik zeker ondervond op de vele korte heuveltjes. Gelukkig lag het parcours redelijk droog waardoor ik toch mn grote molen vaak kon bovenhalen. In laatste ronde kwam ik zelfs iets dichter op mijn voorgangers (club-genoot Filip en Dirk Lannoo), maar het gat dichten zat er zeker niet in. Waar ik in de eerste ronde werd voorbij gesneld door meerdere lopers zag ik de rest van de wedstrijd niemand meer passeren. Zo kon ik toch met een goed gevoel deze wedstrijd afsluiten, want meer zat er niet in.

Positief is dat ik nu voor de derde keer in een cross amper verval merk in de wedstrijd. Mijn km-tijden waren dan ook : 3:47/3:39/3:48/3:47/3:49/3:54/3:49. Zeker gisteren had ik schrik om stil te vallen na de snelle start. Het werkpunt is zeker nog om naar het einde toe te versnellen, om nog plaatsen te winnen of het werk af te maken. Maar daarvoor is mijn motor nog te klein en weten we waarvoor te trainen.
Volgende week de laatste cross (Cross Cup Masters) van deze periode te Roeselare.

Gisteren was het dus zover. Na jaren kijken naar de Cross Cup op tv en het veldrijden tijdens de wintermaanden mocht ik ook het veld in. Weliswaar zonder fiets tussen mijn benen. De blessure was in ieder geval verleden tijd, donderdag kon ik ook mijn eerste club-training meepikken, en de dagen erop rustig herstellen en klaarstomen.
Toch stond ik met veel vraagtekens die dag. Om te beginnen het logistieke. Want in tegenstelling tot de wegwedstrijden kan je niet tot 5 minuten voor de start naar je wagen om alles op te bergen en achter te laten. Voordeel is dan wel weer dat je je borstnummer thuis reeds kan opspelden en je niet meer naar de inschrijving dient te hollen. Dus met volle rugzak mijn weg gezocht richting de Beverhout-tent op het voetbalplein. Om dan samen met de teamgenoten op te warmen en het parcours reeds te verkennen. Lees ook: propere schoenen voor in de wagen, vuile om op te warmen en spikes voor de wedstrijd. Ik kan je alvast melden dat ik in het logistieke compartiment geen beginnersfout heb ik gemaakt...
Om 15u30 stonden we dan ook de start samen met de masters en juniors voor onze debuutwedstrijd in het veld. Een ronde bestond voor een deel uit voetbalvelden, daarna een heel zware modderstrook richting bos (gezien de regen van de laatste weken is 'heel zwaar' niet overdreven want op stukken zonk je er tot je kuiten in), daarna passage in een droog bos, waarna de zware modderstrook in de andere richting werd genomen, om terug te eindigen tussen de voetbalpleinen.
Na de start was ik goed weg in het gedrum en als ex-verdediger had ik absoluut geen last van het duw- en trekwerk in de eerste bochten. Zelfs het betere elleboogwerk werd boven gehaald zonder een kaart te pakken... Het was daarnaast ook zeker opletten om niet het rood te gaan, want uit korte wegwedstrijden weet ik dat dit voor mij fataal kan zijn daar ik dan volledig stil sta. De eerste ronden gingen goed vooruit en ik kon zeker stand houden met fikse voorsprong op de middenmoot. De grootste moeilijkheid was nog de extreem gevergde concentratie. Ik kwam ogen tekort om het parcours en tegenstanders in de schatten, waardoor ik in ganse wedstrijd zelfs de tijd niet had om op mn gps-horloge te kijken. Ondertussen bleef ik goed opschuiven en in de 3e van ronden kende ik een zeer goed moment waardoor ik afstand kon nemen van de betere lopers die ik ken. Toch gasten die op de weg 1 à 2 minuten rapper zijn op de 10km. Ik kon vlug de mooie kloof maken maar kwam dan bij het ingaan van de laatste ronde bij Dirk Lannoo. Voor hem kon er niemand meer ingehaald worden. Echter waar ik ganse wedstrijd mijn eigen tempo liep maakte ik nu de fout om in zijn zog mee te gaan. Ik ken Dirk Lannoo als een heel ervaren loper die vooral een pak sneller is dan mezelf. Maar door die ervaring maakte hij er (achteraf gezien) misschien ook een tactisch spelletje van... In modderstroken had ik kop moeten pakken en toen ik dat wou in het bos versnelde hij weer. In ieder geval na de laatste modderstrook was al onze voorspong weg en werd ik van de 19e plaats nog terug gedrongen tot de 23e. Oa door mijn club-makkers Filip en Niels.
Flink balen dus na afloop omdat ik goed genoeg weet dat in de cross enkel de plaats telt. En als je dan 200 meter voor aankomst nog geremonteerd wordt door 4 man is het goede gevoel en een droomdebut effe weg.
Aan andere kant weet ik dat ik ervaring tekort kom en hieruit moet leren. De benen waren in ieder geval goed en ik onthou vooral : a lesson lived is a lesson learned. Zeker als ik net achter gasten eindig die in september net onder of net boven de
36 minuten liepen op de 10km. Iets wat ik nog niet heb waargemaakt. Up next !

Het laatste wapenfeit was dus de oefencross in Beernem. Ik had daar het begin van de goede vorm te pakken en wou deze nog verder uitdiepen door meer snelheidstrainingen en interval. Dit ging allemaal goed, maar na iedere training kreeg ik meer en meer last van stijve en stramme spieren in de liesstreek. Daar ik tijdens de training zelf nog geen last had bleef ik doortrainen met als laatste nog een duurloop van 20 km op het gemak. 's Avonds voelde ik echter dat het de verkeerde kant zou opgaan en besloot dadelijk om de trainingen verder te stoppen. Zowel in linker- als rechterlies zat alles vast.
De week erop gelukkig een afspraak kunnen maken bij mijn zus die osteopate is met een praktijk in Oostduinkerke en Oostende. http://www.jokeverkeyn.be/
Tijdens de sessie werd snel duidelijk dat een samenloop van omstandigheden de emmer had doen overlopen. De lage rug zat geblokkeerd maar de grootste miserie zat bij de heupbuigers. Een blessure die vaak voorkomt bij mensen met een zittende job of vaak met de auto rijden... Naast de microgolf had ik dus ook de frigo gewonnen ! Hoewel ik ook het magazijn moet doen is het tijdens de wintermaanden vooral bureauwerk, plus het feit dat mijn werk op 50 km thuis bevindt. Dat in combinatie met de zwaardere trainingen en slechtere (nattere) ondergrond maakte dus dat de spieren gespannen stonden. Vooral de psoas is dus een spier die in lage onderrug vertrekt, door de bekken, langs de lies ricthing de benen. Deze was dus (door bovenstaande oorzaken) ingekort en stond te strak. Oplossing ? Osteopate Joke kon gelukkig alles goed bewerken en losmaken, plus daarna moest ik vooral stretchen. Veel stretchen ! Om de spieren terug los en ontspannen te maken.

Na nog wat extra rust kon ik op het gemak terug de trainingen hervatten, maar ondertussen had ik dus 10 dagen stil gelegen. De eerste testtraining ging goed ondanks nog wat stramme spieren. Al was dit logisch na de pauze. De zondagmorgen was er dan een winterafstandsloop van onze club Beverhout, waardoor ik terug direct "in de running was". 16 km als opwarming + 10km in wedstrijdtempo. Al deed ik dat laatste op het gemak. Uit voorzorg maar ook uit niet beter kunnen... Want zo'n lange zware trainingen ben ik dus niet gewend. Ondanks 2 trainingen met de club dus al veel bijgeleerd !

Ondertussen kan ik verder blijven trainen met wat extra rust erbij en denk ik volgende week wel klaar te zijn voor de eerste cross in Aalter. Wat dat zal geven is natuurlijk een andere vraag... Voor het eerst met spikes (moet ik deze week nog eens testen), voor het eerst een VAL-wedstrijd, etc. Tot nu toe heb ik ook geen flauw benul waar mijn sterkte ligt. Modder, snel parcours, heuvels, geen heuvels, draaien en keren, etc. De gezonde stress en nieuwsgierigheid is er dus wel na de blessure (nogmaals dank aan kleine zus en indien iemand vragen of interesse bij osteopathie, stel ze gerust) en dit nieuw hoofdstuk in het lopen. Let's go !